Już nie mogę się doczekać

Poległam. Całkowicie i zupełnie świadomie. Jednak co gorsze czuję, jakby z serca spadł mi ogromny ciężar. Tak, mam namyśli moje wakacyjne plany, a raczej długą listę ambitnych rzeczy, którą całkowicie olałam. W zamian za to otrzymałam najlepsze wakacje w życiu.
     Nigdy nie sądziłam, że przez tak krótki okres czasu zdążę tak wiele zmienić. Jednak gdyby nie to, nadal byłabym nieśmiałą, zamkniętą w sobie, a co najgorsze zgorzkniałą szesnastolatką. Samo to brzmi zupełnie irracjonalnie i nadal zastanawiam się jak mogłam tak żyć.
     Może będę się powtarzać, ale przez dwa ostatnie miesiące naprawdę się zmieniłam. I w końcu mogę potwierdzić, że szesnaście lat to naprawdę dobry wiek; jeśli nie najlepszy.
   
     Zamiast ślęczenia nad książkami i innymi równie ekscentrycznymi rzeczami, spotykałam się ze znajomymi, trochę rysowałam i oglądałam filmy. Dokładnie w tej kolejności. I tak, nadal podtrzymuję, że były to najlepsze wakacje mojego życia.
     Poznałam wielu naprawdę różnych ludzi, co pozwoliło mi wyzbyć się mnóstwa uprzedzeń i stereotypów. Nieraz przekonałam się, że nie można oceniać kogokolwiek na podstawie wyglądu, stylu, czy tego, co mówią o nim inni. Wyrobiłam sobie również własne zdanie w wielu różnych kwestiach, a co ważniejsze nauczyłam się mówić "nie" i przestałam być miła. Ciągle. I zawsze.

     Powtórzę się po raz kolejny. Zmieniałam się. Właśnie dlatego przestałam ze strachem odliczać dni do trzeciego września. Powiem więcej - po cichu naprawdę nie mogę się już doczekać nowej szkoły, nowej klasy, a przede wszystkim nowych ludzi.
     Do napisania!